Déo Namujimbo is een Congolese auteur die asiel verkeeg in Frankrijk. De reden: tussen 2005-2008 werden in Oost-Congo alleen al 7 journalisten vermoord. De laatste was zijn broer. Déo kreeg ondertussen onder meer van de kolonel in Bukavu die hem van de overheid moest ‘omleggen’ stiekem gastvrijheid. “Het leger heeft journalisten die de situatie van binnenuit kennen, hartsgrondig nodig, ook om de lamentabele situatie aan te klagen waarin het leger van Kabila zelf moet werken!” aldus Déo. Toch kon deze situatie niet blijven duren. Hij bleef hij in Frankrijk, nadat hij in de Franse Senaat ‘La Plume d’Or’ ontving, de hoogste onderscheiding voor een man buiten Frankrijk die een perfecte beheersing van deze taal kan voorleggen.
PEN-Vlaanderen verschafte hem, als gevluchte auteur en als ons erelid, een maand onderdak op de PEN-flat waarover hij bij zijn vertrek naar zijn flatje in Parijs het volgende schrijft:
Vous vous en doutez, les mots me manquent pour vous remercier de votre amitié, vos attentions, votre gentillesse pendant ce mois merveilleux que je viens de passer au Pen flat. Comme je l’ai mis dans le Livre d’Or du flat, j’ai pu me reposer, mais aussi faire plus de travail en un mois que je n’en aurais fait en 6 mois de ma vie tourmentée de tous les jours. Surtout j’ai pu avoir l’occasion de découvrir enfin la fameuse hospitalité flamande dont on m’avait souvent parlé. En un mot, du fond du coeur, à tous et à chacun d’entre vous, GRAND MERCI. Emérence et les enfants, Déo.
Over zijn werk, de omstandigheden waarin auteurs en journalisten daar moeten werken, kwam Déo in de maand november spreken in Leuven (Sociale School), Oostende (Vrijstaat O) en Schaarbeek (Sint Lukaskunsthumaniora). In deze laatste school, voor 16-17 jarigen, waren de leerlingen bijzonder enthousiast. Na ‘Gekooid’ te hebben gelezen en voor ze ‘Topadië’ speelden (zie PEN OP SCHOOL) kregen ze zijn getuigenis. “Ik wist niet dat het zo erg was in de wereld om uw gedacht te zeggen”, zei er één. En sommigen wilden met hem op de foto. Opvallend hoe deze mooie man een mix vertoont van levenskracht en diepe melancholie: “Ik weet niet wat het ergste is”, zegt hij, “afgesneden te zijn van mijn volk of ter plekke zijn in volle gevaar maar met de hoop de wereld rechtstreeks te kunnen informeren”.
(Foto en tekst : Karel Sergen)