Op 26 mei vindt in de Azerbeidzjaanse hoofdstad Bakoe het Eurovisiesongfestival plaats. Reden om te feesten? Allerminst, als je kijkt naar de situatie van de mensenrechten in de Zuid-Kaukasische oliestaat. Niet alleen werden er recent honderden mensen illegaal uit hun huizen gezet om plaats te ruimen voor gloednieuwe Eurovisie-infrastructuur, al jarenlang worden kritische journalisten er de mond gesnoerd door middel van bedreigingen en gevangenisstraffen.

Neem nu MIRZE SAKIT, dichter en journalist van de oppositiekrant Azadlig. Hij zat bijna drie jaar in de gevangenis wegens zijn kritiek op president Aliyev. Na zijn vrijlating werden hij, zijn familie en vrienden in het oog gehouden en bedreigd. Hij moest het land ontvluchten.

PEN Vlaanderen, de auteursorganisatie die wereldwijd opkomt voor vrijheid van meningsuiting, ving hem en zijn 15-jarige zoon op tijdens de eerste vier maanden van 2012. Hij vroeg hier politiek asiel aan en wacht nu op een beslissing.

Aan de vooravond van Eurovisie vertelt Mirze zijn verhaal aan Mo*Magazine-journalist KRISTOF CLERIX. Hij doorkruist als journalist sinds tien jaar de hele Sovjetregio, van Tallinn tot Vladivostok, en brengt ter plekke verslag uit over grote sociaal-politieke ontwikkelingen en kleine menselijke verhalen. Voor een bezoek aan Azerbeidzjan kreeg hij géén visum omdat hij als journalist in het betwiste Nagorno-Karabach was geweest.

Mirze zal verder enkele gedichten voorlezen (in Azeri en vertaling). Het gesprek vindt plaats in het Russisch en Nederlands.
U bent van harte uitgenodigd op deze aperitieflezing op vrijdag 25 mei om 17u in De Groene Waterman, Wolstraat 7, Antwerpen.
www.groenewaterman.be
www.penvlaanderen.be

‘Aan de zangers van het Eurovisie Songfestival’, schreef Mirza tijdens zijn verblijf bij PEN.

“Komt u maar, wees welkom / Deelnemers aan Eurovisie / Komt u maar naar onze hoofdstad. / Vergeet niet mensenrechten en gerechtigheid mee te nemen / Als u hier komt. / Anders zullen de mensen teleurgesteld zijn. / En houd al uw geld in de gaten / Want u kent onze president nog niet. / Als u maar eventjes stilstaat bij de mensenrechten / Als u een lied ter ere van de democratie gaat zingen / Wees dan welkom. / Al veertig jaar heeft alles, mensenrechten en muziek, / De kleur van olie. (…)”