PEN-stagiaire Victoria Jensen sprak met PEN-auteur Mirjana Maric. Dit resulteerde in een boeiende getuigenis van Mirjana.

Vier jaar geleden had ik niet kunnen bedenken dat ik nu in België zou wonen en mijn identiteit als schrijver zou herontdekken. Mijn traject startte in Servië, waar ik tien jaar lang als journalist werkte. Ik hield van mijn werk, vooral de laatste jaren. Ik schreef een wekelijkse column waarvoor ik mensen interviewde over hun leven, werk, hobby’s en passies. Iedere week dook ik in vijf nieuwe verhalen en ontmoette ik fascinerende mensen die me op een onvermoede manier inspireerden.

Maar hoeveel ik ook van mijn werk hield, ik begon het gevoel te krijgen dat ik vastliep.

Ik had talloze verhalen geschreven en zelfs een eigen dichtbundel gepubliceerd, maar de weg die voor me lag ervaarde ik als een smal pad, ik zag weinig mogelijkheden om te groeien. ‘Wat nu?’ was de vraag die ik me meer dan eens stelde.

Toen kwam er iemand in mijn leven en veranderde alles. Tijdens een zakenreis naar Ljubljana ontmoette ik een sportieve DJ/MC-producer uit België die tijdelijk in Slovenië woonde en die een heel aangename gesprekspartner bleek te zijn. Na het gesprek ontstond tussen ons een diep gevoel van verbondenheid. We beseften al snel dat we samen wilden zijn. In september 2021 nam ik het levensveranderende besluit om naar zijn land te verhuizen en een nieuw hoofdstuk te beginnen.

Ik was toe aan verandering. Mijn verliefdheid gaf me de moed om de sprong te wagen.

Verhuizen naar België was niet gemakkelijk. Ik veranderde van de ene op de andere dag van een journalist met een gevestigde carrière in iemand die zich vanaf nul een weg moest banen door een nieuwe taal, cultuur en samenleving. Bij aankomst waren de contacten bijna louter van ambtelijke aard, in functie van het immigratie- en integratieproces en gefocust op de benodigde papieren en vergunningen.

Ik voelde me een nummer, geen persoon en zeker geen schrijver.

Schrijven vereist een bepaalde mentale toestand. Schrijven komt vaak voort uit verlangen, verdriet of nostalgie. Maar wanneer je bij je nieuwe start verzuipt in allerlei praktische rompslomp, is het moeilijk om die creatieve emoties aan te spreken. Een tijdlang stopte ik dan maar helemaal met schrijven. Het lukte niet meer om contact maken met die kern waaruit de verhalen vroeger als vanzelf voortkwamen.

Toen vond ik een plek bij PEN, en in het bijzonder in het PEN – auteurs programma. Het betekende een keerpunt. Voor het eerst sinds mijn verhuizing bevond ik me in een omgeving waar ik mezelf niet de hele tijd hoefde te verklaren en te verantwoorden.

Bij PEN vroeg niemand naar mijn administratieve documenten of mijn integratieproces, ik werd er gewoon als schrijver gezien.

Bij PEN ontmoette ik mentoren die in me geloofden, ook toen ik aan mezelf twijfelde. Ze herinnerden me aan wat ik al in me had: een passie voor het vertellen van verhalen die mensen over culturen heen met elkaar verbinden. Langzaamaan begon ik weer te schrijven, niet alleen voor anderen, maar ook voor mezelf.

Ik droom ervan om romans te gaan schrijven, vanuit mijn ervaringen en vanuit de veerkracht die ik om me heen zie. Ik bevind me nog steeds aan het begin van een reis in een nieuw land, maar ik ontdek hoe ik mijn carrière stap voor stap kan opbouwen. Voor het eerst sinds lang heb ik het gevoel dat ik op de goede weg ben!
Er ontbrak iets. PEN heeft me geholpen het te vinden.
PEN is niet alleen een gemeenschap, PEN is een thuis voor mijn passie en mijn beroep.

– Mirjana Maric

Interview: Victoria Jensen / Vertaling uit het Engels: Ine Pisters

https://penvlaanderen.be/wp-content/uploads/2025/01/Mirjana-Article.docxFor the English version, click here.