Op 8 februari organiseerde Amnesty International Het Groot Dictee der Mensenrechten op de Campus Spoor Noord van de Antwerpse Artesis Plantijn Hogeschool. NT2-leerkracht en PEN-bestuurslid Sven Peeters leverde het dictee en droeg de tekst op aan PEN Vlaanderen en de PEN-flat. Test uw huisgenoten op hun taalkennis en lees hem voor, of test uzelf en laat hem voorlezen. De integrale tekst gaat als volgt:
Vanavond wordt je door deze kletsmeier een klein aperçu ofte resumé aangeboden betreffende de activiteiten van Amnesty’s associé PEN Vlaanderen, en specifieker omtrent de PEN-Schrijversflat.
PEN is een Engelstalige abbreviatie die vrij vertaald staat voor: Poëten, Essayisten (en in de eenentwintigste-eeuwse (21ste-eeuwse) context ook de e-auteurs) en Novellenschrijvers. Het bestuur bestaat uit een kleurrijke, jeuïge Gideonsbende. Ze zijn geëngageerd maar hun toewijding bestaat niet uit donquichotterieën. Het betreft een professioneel want met overheidssubsidies gefinancierd apparaat, waarbij weze opgemerkt dat het om een voor het bestuurslid niet-gesalarieerde verbintenis gaat. Hij is een volontair.
PEN creëerde in 2002, na wijd en voortdurend gelobbyd, frequent ge-sms’t en nog veelvuldiger ge-e-maild en dus ge-cc’d te hebben, een accommodatie, de PEN-Schrijversflat, en wel in de Stad aan de Stroom. Het werd voor de auteur-in-nood een à la carteresidentie. Je moet althans als syndicus een allrounder zijn en frequent een en ander gefikst krijgen.
De daaropvolgende coöperatie met het Internationale Vluchtstedennetwerk ICORN wrochtte een resuscitatie van de tweede PEN-pijler: een toevluchtsoord zijn voor opgejaagde schrijvers die worden bedreigd met inhechtenisneming of gevangenname of nog erbarmelijker kastijdingen als flagellatie of nog letaler: decapitatie.
Sindsdien wordt het 8 uurjournaal (achtuurjournaal) geïncarneerd door PEN-residenten van wijd en zijd. De abstracte ver-van-mijn-bednieuwsitems over tirannieke imperia met calamiteuze mensenrechtengesteldheden worden geconcretiseerd in de fysieke presenties in de Sinjorenstad van de door de respectieve misère getroffenen. ’t Stad is er voor eenieder (pagadders daargelaten!).
Vind hier enkele illustraties van de ubiquiteit van de problematiek van het beknotten van de vrijheid van meningsuiting. Bijvoorbeeld een uit Congo weggebande correspondent die vervolgens uitfadede in zijn toevluchtsoord, het eertijds zo genoemde Lutetia, maar zijn schrijfstok revitaliseerde hier in ’t Stad. Of de bard uit het Azerbeidzjaanse Bakoe wiens kop bijna rolde door lokale venijnige en propagandistische krantenkoppen. Of een rock-‘n-rollende Rus, geëffaceerd in het moederland als anti-patriot maar hier te velde omnipresent. Of de geterroriseerde journalist uit de Witte Stad aan de samenvloeiing van Donau en Sava, de eertijdse hoofdstad van de gargantueske want naar gearroseerd of gebraiseerd vlees geurende en met rakija – of meer gespecificeerd: slivovitsj ofte pruimenbrandewijn – doordrenkte, bohemienachtige, multi-etnische en socialistische Volksrepubliek Joegoslavië, indertijd geïnstalleerd door goochemerd Tito maar ondertussen gebalkaniseerd uit secessiedrang.
Ze komen van heinde en ver, die scribenten, met menigerlei vervoermiddel. Want je kan niet zomaar fierljeppen naar België. Nochtans zijn de meesten quasinonchalant tot in PENs etagewoning geraakt.
Zo kan dit multi-etnische Antwerpen, zo convenabel geconcipieerd in zijn gepavoiseerde stadhuis, een schuillokaliteit zijn waar wordt gebivakkeerd door de versmade, gemuilkorfde schrijver die zijn gindse gedeletete woorden ter plekke kan opkalefateren. Naar verluidt zijn er velen die smachten naar peis en vree.