Wie PEN Vlaanderen kent, weet dat wij op allerhande evenementen en plaatsen lege stoelen neerpoten: stoelen waarop schrijvers hadden kunnen zitten, maar die niet vrij zijn omdat ze vervolgd, opgesloten of vermoord werden omwille van hun woord. Op die manier geven we hen hen toch een bescheiden podium. Onlangs zetten we een lege stoel op een bijzondere plaats: binnen de gevangenismuren van Hasselt.

Een tijd terug sloegen we de handen in elkaar met een organisatie die zich inzet om sport en cultuur in de gevangenis te brengen vzw De Rode Antraciet. Samen startten we een pilootproject op in Vlaamse gevangenissen.

Het idee: wat als we niet enkel de woorden van gevangen schrijvers buiten de gevangenismuren laten horen, maar ze ook laten klinken binnen gevangenismuren in ons land?

Op een doordeweekse donderdag troffen dichters Amina Belôrf en Sven Cooremans en een twintigtal gedetineerden elkaar. Niemand wist goed wat te verwachten, maar die dag ontstond tussen de muren van de gevangenis van Hasselt een beetje magie.

‘Vol aandacht luisterde het publiek naar de kracht van woorden, die een weg bieden naar vrijheid, althans toch binnenin.’

Die woorden schreef Maya Toebat neer, zij was stille getuige van wat ontstond en schreef het prachtig neer voor de website van Iedereen Leest. Lees haar stuk hier.

Afbeelding ©Michiel Devijver