door Isabelle Rossaert

Zij is een vertaalster en academica, hij een leerkracht. Niets hadden ze met elkaar te maken, behalve dat ze allebei ontslagen werden na de couppoging van vorig jaar in Turkije en dat ze samen besloten in hongerstaking te gaan. Op 22 mei laatstleden werden Nuriye Gülmen en Semih Özakça, door de Turkse politie gearresteerd. Ze hadden op dat moment al 75 dagen niet meer gegeten.

B*, bestuurslid van PEN-International en de enige PEN bestuurder uit Turkije die erin geslaagd is naar de WIPC-conferentie in Lillehammer te komen, sprak meerdere malen over hen. Omdat hij zeer bezorgd is. En omdat hun verhaal veel zegt over de wijze waarop de Turkse overheid met haar burgers omgaat.

150.000 mensen zijn ontslagen na de couppoging in Turkije van 15 juli 2016. Onder hen 4800 academici en 40.000 leerkrachten. Mensen die door het regime ontslagen zijn, vinden geen werk meer, vertelt B. Ze mogen het land niet uit. Ze hebben geen ziekteverzekering meer. Vaak worden ze ook door hun omgeving gemeden, want wie hen helpt, kan het zelfde lot beschoren zijn.  ‘You are destined to death’, aldus B.

En toen gaf B. ons een lesje in hongerstaken: ‘Vroeger hield hongerstaken in dat je enkel gesuikerd water tot je nam. Op deze wijze kan je ongeveer zestig dagen overleven. Tegenwoordig nemen hongerstakers ook vitamine B1 in. Dankzij die vitamine kan je zo’n 200 dagen overleven.  Nuriye Gülmen en Semih Özakça namen vitamine B1. Ze zijn vandaag (tijdens het congres, nvdr) 85 dagen aan het hongerstaken. Maar sinds ze zijn gearresteerd krijgen ze in de gevangenis geen vitamine B1 meer. Ze krijgen wel iets anders toegediend, maar ze weten niet wat dat is.’

Volgens de berichten zou bij beiden reeds het Wernicke–Korsakoff syndroom zijn vastgesteld, een in de meeste gevallen onomkeerbare en mogelijk levensbedreigende aandoening die veroorzaakt wordt door vitamine B1 tekort.

In diverse plaatsen in Turkije zijn mensen uit solidariteit mee aan het hongerstaken. PEN is geen voorstander van het gebruik van hongerstaking als drukkingsmiddel, maar veroordeelt uiteraard de houding van de Turkse overheid en pleit voor de onmiddellijke vrijlating van de hongerstakers.

B. vertelde het verhaal van Nuriye en Semih tijdens de publieke sessie over vrijheid van meningsuiting in Turkije. Een uitgebreider verslag over deze sessie volgt in een ander blogstukje.

Dit verslagje maakt deel uit van de reeks ‘In others words – verslag van de tweejaarlijkse ICORN Network Meeting & PEN International WiPC en Icorn Conference in Lillehammer, 31 mei tot 2 juni 2017’

* Om veiligheidsreden geven we de naam van de Turkse PEN bestuurder niet volledig weer.